Het alledaagse leven

Grado 11 juli 2016

het is stikheet op de camping en dat al ruim een week. Donderdag wordt het 22 graden en regen: HEERLIJK, als de voorspellingen kloppen.

Op dit moment zijn de vrijdag en zaterdag het drukst. De andere dagen allen erg mee en voor ons allebei toch wel een beetje stilletjes en vanwege de warmte ook niet uitnodigend om echt wat te gaan doen.

Af en toe nemen we een duik in het zwembad of nemen een koude douche.

We zitten al 2 weken compleet vol en dat betekent ook tussen de bedrijven door niet veel werk, behalve:
klachten over mieren. Tja als jezelf het niet zo netjes houdt, komen de mieren de rommeltjes opruimen. Dat kan natuurlijk niet, dus moet er gif aan te pas komen, vinden de gasten. We doen dat dan wel, maar wel met frisse tegenzin. En we doen er dan ook een opvoedkundig sausje bij.

Dan is de koelkast niet koud genoeg, maar temperaturen van ruim boven de 30 graden en de tent dicht, is het ook wel moeilijk om de koelkast binnentemperatuur kouder dan 8 graden te krijgen.


Dan is er ook nog geluidsoverlast van de vele cicaden ( soort krekels); tja wat doe je daar dan aan? Accepteren dat we natuur om ons heen hebben, denken wij.

Ook kunnen we niet de hele dag schaduw leveren en wordt het water in het zwembad ook warmer. Dit natuurlijk omdat de zon schijnt.

Is dat nu reden om chagrijnig te worden? Nee hoor, maar je verbaast weleens ergens over.

De camping blijft een leuke, mooie en gezellige camping. De mensen zijn prettig en de sfeer is goed.

Als ik dan de NOSapp lees en de Volkskrant en dan zie waar mensen zich druk over maken en ik zie tegelijkertijd het gemak waar de mensen hier onderling contact en plezier maken. Kinderen die met elkaar spelen, terwijl ze elkaars taal niet spreken. Het ook niet uitmaakt waar je vandaan komt, denk ik waarom kan het hier wel op de camping en maken we er thuis (lees ook: Europa) zo'n zooitje van.

Ook de verschillende gesprekken die wij met gasten hebben over de stand van de wereld, blijkt dat we veel van dezelfde verbazing en zorgen hebben. Het gaat dan om Oostenrijkers, Duitsers, Nederlanders, Polen, Denen: waar gaan we naar toe met de onverdraagzaamheid t.o.v. elkaar?
En is dat wat we echt willen met elkaar?
Ik niet in ieder geval en ik wordt er ook wel somber van: ik ben en blijf voor Europa.


Voor het eerst in mijn leven heb ik gezien hoe cicaden uit hun jarenlange verblijf onder de grond vandaan komen: onder het worteldoek van onze partytent kwam veel geluid en beweging vandaan. Wij kijken door het worteldoek wat op te tillen en toen zagen we meerdere cicaden uit het gat in de grond komen. Ik denk dat ze toch wel 3 tot 4 centimeter groot zijn als ze uit hun geboorteplekkomen. Ze zijn dan eerst nog wat dizzy en vliegen dan ook een beetje houterig weg.
Waarschijnlijk hebben we er, onbewust, ook wel een paar doodgetrapt: toch sneu als je er tussen de 7 en 13 jaar over doen, om uit de grond te komen en dat dan zulke barbaren als wij zomaar op je gaan staan. Wij wisten dat natuurlijk niet, dus het zijn ongelukjes geweest.
We hebben nu dag en nacht het koor van de cicaden om ons heen.

Het bevalt ons hier prima, alleen hopen we op wat meer Hollands weer: 23 graden en regen.
We hopen dat donderdag te krijgen. het zweet loopt ons nu gewoon van het lijf af, alleen maar door te zitten. Niet echt lekker. Maar we klagen niet!!!!

Verder gaat het hier zijn gangetje: gasten komen, gasten gaan, schoonmaken, inchecken, uitchecken: leuke mensen, hele leuke mensen, minder leuke mensen en zelfs enkele liegebeesten, maar ja ook die moeten er zijn.

We zijn over de helft en heel stilletjes ben ik al bezig met de terugweg. Gewoon omdat thuis ook wel lokt en ik de kinderen en kleinzoon mis.

Misschien dat we als afsluiting van ns seizoen nog een paar dagen naar camping Sobec in Slovenië gaan: gewoon een paar dagen vrij. Jullie horen nog van ons.